ODA MEVZUSU
Dünyanın en tatlı şeyi sen misin? Az önce babannen aradı, benimle konuşmak istemişsin telefonda:
- Anneee
- Efendim kızım
- Annnee
- Efendim aşkım
- Anneeee
- Efendim
- Anneee
- Neee?!! :D
Böyle yapınca çok gülüyorsun. Günden güne akıllanmaya başladın. Her şeyi anlayabiliyorsun artık.
Geçen gün Samsun'a gitmiştik. Orada bir restoranda otururken sana da mama sandalyesi getirdiler. Seninkinin aynısıydı. Fakat seninkine biz bir inek resmi etiketi yapıştırmıştık. Onda ineği göremeyince: "Anne, mooo?" diyerek etiketi aradın :)
Bugün de benim burnumun altında bir sivilce çıkar gibi oldu, kuruması için diş macunu sürmüştüm biraz. Seni kucağıma alınca sen de parmağınla burnumu işaret edip : "Anneee, muunu" deyip burnunu sümkürmeye başladın :)
İş için hazırlanırken banyoda bacaklarıma yapışıp dibimden ayrılmadın. Kucağıma aldım seni saçlarını taradım, aynada kendimize bakıp güldük. Saçların çok yavaş uzuyor. Uzasa da toplasam, örsem, şekiller versem, rengarenk tokalar taksam... Minicik lastiklerle iki kulak yapmaya çalıştım saçlarının arkasını. Pek de fena olmadı hani :)
Sabahları yine alarmdan yarım saat önce uyanıp "anneee babaaa" diye bağırmadan ve sessizce bizi çağırmaya devam ediyorsun.
Odanı ayırmak için daha vakit var diye düşünüyordum ama yavaş yavaş bu konuya kendimi alıştırmalıyım sanırım. Birkaç araştırma yaptım bunun hakkında. Çünkü sen büyüdükçe ve bizimle yatmaya devam ettikçe ayrılmaya direncin artacak.
Odanı ayırmamız için öncelikle evimize geçmemiz gerek tabi. Ama ne hikmetse kaç aydır bitmiyor sıkıntılar. Odan olduğunda öncelikle odanı sana sevdirmemiz, oraya alışmanı sağlamamız gerek. Oyuncaklarınla odanda vakit geçirmemiz, uyurken yanında olmamız gerek. Ama baban da ben de çalıştığımız için sadece akşamları beraber olabiliyoruz. O yüzden bu biraz zaman alacak gibi. Ağladığında seni yanıma almamak için benim de direnmem gerek :( Yanına gelip sana güven verecek şekilde tekrar uyutmalı ve öyle odama dönmeliyim.
Oranın sana ait kişisel bir alan olduğunu sana idrak ettirmek için daha şimdiden odana girerken kapını çalıp müsade almalıyız. Hem odanı sahiplenmek seni mutlu edecek ve güven verecek hem de böylece kişisel alanı ve mahremiyeti de öğrenmiş olacaksın inşallah. Çünkü biliyorum ki eğitimde davranışlar öğütlerden daha etkili.
Üniversiteye başlayana kadar benim de dayının da hiç odası olmadı bu arada. Klasik anne lafları etmeden geçemeyeceğim :) Bizim zamanımızda ne odası? :) Şanslısın küçük meleğim. Bu aralar sokaklarda bu soğukta ayakkabısız, çorapsız gezen, gördükçe içimi parçalayan çok cocuk var. Sanırım bu yüzden zengin etmiyor beni Allah. Çünkü bütün dengeleri bozarım ben, elimde olsa varımı yoğumu o üşümüş çocuklara veririm düşünmeden.
Bu ay sonu yine bir eğitim için 1 haftalığına ayrılmak zorundayız. İstanbul'a gitmem gerekiyor. Ve inan gün geçtikçe normale döneceğimi düşünsem de, dönmüyorum. Senden ayrılmak zor geliyor yine. Annelik, bile bile lades işte...
