ÜLKE YANIYOR DELİ TARANIYOR

Benim güzeller güzeli kızım, Yazmayalı epey oldu. Bugün yaptığın maskaralıkları anlatacaktım ama yine berbat haldeyiz ülke olarak, yüreklerimiz yangın yeri... 17 Şubat'ta Ankara'da bir patlama olmuştu, o gün yazamadım, 29 ölü vardı en son, 61 de yaralı. 13 Mart, yani dün akşam yine Ankara'da bir patlama daha oldu, şu an ölü sayısı 37 ama zaman ilerledikçe artabilir de... İnan o kadar moralim bozuk, o kadar üzgünüm ki... Güzelim ülkemi ne hale soktular, umutlarımızı, yarınlarımızı karaladılar. Dün gece seni uyuturken burnumun ucundan öptün, sarıldın bana, "Allah'ım şu masumiyete yakışır mı bu gündem? Pırıl pırıl çocuklarımızın geleceğini karartıyorlar" diye hüngür hüngür ağladım. Patlamada ölen insanları, onların yakınlarını düşündüm, içim parçalanıyor hala, düşündükçe deliresim geliyor. Allah sonumuzu hayır etsin, senin gibi tüm masum çocukların hatırına, Allah beterinden korusun. Çok korkuyorum artık, senin geleceğinden, sonumuzdan... İnan sen olmasaydın bu kadar korkmazdım kendim adına. Küçücük masum çocukların savaş korkusu yaşamasını düşündükçe kalbim eziliyor. İnşallah sen bunları okurken, bütün bu yazdıklarım tarihte kötü birer anı olarak kalır sadece. Benim güzel kızım, savaşı yaşayan tüm çocuklar adına ağlıyorum, bomba sesleriyle uyanan, evi barkı gözünün önünde yıkılan, yurdunu terk etmek zorunda kalan, silahların gölgesinde korkuyla kaçışan tüm masum çocuklar adına... Allah ülkemizi savaştan korusun. Ve hala öyle aymaz bir milletimiz var ki, televizyonlardaki ada yarışmaları, evlendirme programları, magazin haberleri izlemeye devam ediyor. İlla kendi canının yanması mı gerekiyor tepki vermek için anlayamıyorum. Bir gaflet uykusudur ki, uyanmak bilmiyor kimse. Kendi içinde bu kadar hain barındırma potansiyeli yüksek bir millet daha var mıdır acaba? Azıcık okuyun, azıcık sorgulayın, azıcık araştırın be ya hu! Evlendirme programındaki Mehmet mi kurtaracak ülkeyi, yoksa o ada yarışmasını kazanan Berkecan mı? Siyasi şeyler yazmak istemiyorum ama olmuyor be. Ankara'nın taşına bak, gözlerimin yaşına bak. Dün gece de huzursuzluğumu mu hissettin bilmiyorum ama pek uyuyamadın, 2 kez ağlayarak uyandın, zor uyuttum seni, 60 kere dönüp durdun, kıvrandın. 5'te kaldırıp yedirdim seni belki acıktın diye. Yine olmadı. Artık 10'a kadar sayabildiğini, hemen hemen her şeyi konuşabildiğini, yaptığın oyunları sevinçle yazmak isterken, içim burkularak anlatıyorum şimdi. Dün gece arabada giderken, bir yerde durduk, dışarıda bir genci dayına benzettin herhalde ki: -anne bak, aamet dayi. dedin. Geçen gece seni uyutmaya çalışırken, uyuman için sen ne söylersen söyle konuşmamaya çalıştım, sense beni konuşturmak için - Maviii diye bağıracağımı bildiğinden, :- anne bordooo diye bağırdın birden bire. Geçen haftadan beri de sokaktaki satıcıları taklit ediyorsun durup dururken sesini kalınlaştırıp : -Patateeesss diye bağırıyorsun. Sana içinde oyuncak bebeğini gezdirebileceğin bir bebek arabası aldım geçen, bebeği kıskandın, onu içinden çıkarıyorsun ve seni onda gezdirmemiz için sızlanıp duruyorsun. Bir şey daha vardı aklımda ama inan aklım da bende değil.. Geri gelirse yazarım kızım. Öpüyorum şimdilik gözlerinden.